Bilbo, Logroño eta Santanderreko hirietan erakutsiko den argazki-erakusketa bat da Arkitektura Migratzaileak erakusketa, migrazioaren, arkitekturaren eta hirigunearen arteko interakzioa aztertzen duena. Bertako hainbat argazkilariren bidez, komunitate migratzaileek inguruneak nola aldatzen dituzten eta esanahi berri bat nola ematen dieten jasotzen du serie bakoitzak. Migratzaileek kudeatutako Bilboko saltokien erakusleihoetako isla abstraktuekin hasi, Logroñon nabaria den guneen jabetze kulturalarekin jarraituz eta Santanderren gauzatu den hesien presentzia kezkagarria ere barnean hartuta, etengabeko metamorfosian dagoen hiri-kartografia bat erakusten digu erakusketa honek, gure hirietan ikusi daitezkeen eta ikusi ezin diren mugak zalantzan jarriz.
>Metroko Unamuno geltokian bisitatu ahal izango da erakusketa urriaren 15etik azaroaren 15era arte.
>Hika-Ateneoan egingo dugu inaugurazio-ekitaldia urriaren 17an 19:00etan.
Erakusketako argazkiak egin dituzten hiru argazkilari izango ditugu gurekin.
Hiri abstraktuak
Abiapuntu gisa Bilbo hiriko zenbait establezimendu migratzaileren erakusleihoak hartuta —saltokiak, estetika-zentroak, jatetxeak eta abar– hurbilketa ia flâneur baten bidez, ikusten duen guztiari argazkia ateratzen dion turistarena bezalakoa, bi gune azkenean gune bakar batean** hibridatzen dituen sekuentzia bat proposatzen da, non**, argazki-klikatzetik beretik hasita, hirigunean gertatzen den aurkakotasunak baldintzatutako bi errealitate arkitektoniko aurrez aurre dauden. Collage bat bailitzan, errealitate horiek ezin dira gure begiradarekin ikusi, eta berez zaratatsuak eta inkoherenteak diren irudi bitxiak proposatzen dituzte ** topaketa bisual horien bidez.
Jorge Isla Ikus-entzunezko Komunikazioan graduatua da San Jorge Unibertsitatean eta Produkzio Artistikoan masterra dauka egina Valentziako Unibertsitate Politeknikoan.
Bakarkako erakusketak egin ditu Párraga Zentroan (Murtzia, 2024), Huescako Diputazio Probintzialean (Huesca, 2024), Bilbaoarte Fundazioan (Bilbo, 2024), Da2 Artium-en (Salamanca, 2023), Las Cigarreras-en (2022), Arte Santanderren (2022), SC Gallery gunean (Bilbo, 2022), Antonia Puyó galerian (Zaragoza, 2021 eta 2017), Rambletan (Valentzia, 2020), Presente galerian (Porto, 2020), Valentziako Historia Naturaleko Museoan (2018), Photoespañan (2017), Kir Royal Gallery gunean (2017), Kordobako Argazkilaritzako XV. Bienalean (Kordoba, 2017), eta Centro Cibeles gunean (Lanzadera, Cur. Iñaki Domingo, Madril, 2016), baita beste hainbat erakusketa kolektibo eta feriatan ere, Estatukoak zein nazioartekoak.
Azal Berrien Oihartzunak: Hiri-metamorfosia Logroñon
Argazkien protagonistak ikuspegi humanoago batetik eta beren esperientzietatik hurbilago dagoen ikuspegi batetik partaide bihurtzeko asmo garbia abiapuntutzat hartzen duen planteamendu bat hartu dugu Logroñotik. Gunearen okupazioak kidetza berriko sentsazioa helarazten du, beren identitate propioaren, interakzioaren eta lekuez egiten duten erabileraren bidez jabetzen baitira leku horietaz.
Beren identitate-ezaugarriak partekatu eta adierazteko biltzen diren komunitate jakin batzuen oroitzapen eta ospakizunak hartu ditugu ardatz, baita beren jaioterrietatik ekarritako ohitura horiek atxikitzen dituzten lokalen egunerokoan ere. Gure behaketa-ikuspegitik Logroñotik oso urrun dauden beste leku batzuetara eramaten gaituzte, eta aldi berean gonbidatu egiten gaituzte eta beren bizipenak hurbiltzen dizkigute.
Sara Cuerdo.
UPV/EHUn egindako arte eta diseinuko ikasketak dauzka bere prestakuntza artistikoak, eta, horrekin batera, autore-argazkilaritza Bilboko Argazki Garaikideko Zentroan, eta masterra dauka Arte Garaikide Teknologiko eta Performatiboan UPV/EHUn. Esplorazio bat da bere sormen-prozesua, non argia eta formak betiere elementu zentralak diren kaos ordenatu baten barruan. Modelatzeko eta definitzeko erabiltzen du argia, emaitzan arrosa koloreko ilunabar baten leuntasuna bilatuz, formek lerroen eta ingeraden bidez istorioak kontatzen dituzten konposizioak sortzen dituzten bitartean. Bere kameraren bitartez, elkarrizketa intimo bat ezartzen du ingurunearekin, ikuslearen baitan emozioak gogoraraztea eta sentsazioak iratzartzea bilatuz.
Paisaiak paisaia izateari uzten dio barruan zer daukan ezagutzen dugunean. Horrela, 2018. urtearen azken aldiaz geroztik, Santanderreko hirigunearen erdian, lau metroko altuera duen hesi metaliko eta elektrifikatu batek portua gainerako gizateriatik bereizten du, eta gogorarazten digu badirela beste leku batera iritsi nahi duten baina horretarako pasaporte eta kontu-korronte egokirik ez duten pertsonak. 2017an Bilbon altuera bereko horma bat altxa zuten portua inguratuz, zementuzkoa oraingoan. Lotsaren hormek gure kartografia konplexuaren mugak ezartzen dituzte baina, beharrezko denbora igaro ondoren, doilorkeria izateari uzten diote eta paisaia bihurtzen dira pasaporte egokia duten herritar gehienentzat eta Erdi Arokoa amildegia, aldiz, beste orainaldi bat desio zutenentzat. Hesiak, bere egiteko poliziala bete ondoren, hiri turistikoaren dekoratu izaten jarraitzen du, artistikoa, egunerokoa. Erakusten denean, galdetzen denean eta zalantzan jartzen denean solik ikusi daiteke hesiikusezina.
